Ze zijn langer hier geweest
Dan de meeste ouders oud zijn
Veertig plus op z’n minst
Lau en Willem-Jan
Tijd voor dank, tijd voor feest
Wees bewust van wat je hebt
Wij zijn morgen nog wel hier,
maar die mannen niet.
Deze woorden bleven vrijdagavond hangen in de aula, lang nadat ze door Jeroen Vogel gezongen waren op de melodie van Cat Stevens’ evergreen ‘Father and Son’. Want inderdaad, Lau en Willem Jan behoren tot het spreekwoordelijke meubilair van de school en ze gaan ons verlaten. Naast collega’s zijn ze ook vrienden en daarom was het hun wens om samen hun afscheidsfeest te mogen vieren. Het werd een feestje in de beste traditie van het RML.
In een fraai versierde aula verzamelden de collega’s en de oud-collega’s zich om de beide mannen en hun gezinnen uit te luiden. Onder het genot van een hapje en een drankje werden herinneringen opgehaald. De rector memoreerde hun verdiensten voor de school, waarna ze een afscheidscadeau namens het personeel in ontvangst mochten nemen. Daarna volgde de spectaculaire Monte Show, gemodelleerd naar The Muppet Show: een aaneenschakeling van sketches, liedjes, filmpjes en foto’s waarin de afgelopen veertig jaren werden doorgenomen: de werkweken, de intake-gesprekken, mentorlief- en leed, lestaferelen en vooral het naderende afscheid… De pensionado’s mochten zelf de rollen van Waldorf en Statler vervullen en alle sketches van snedig commentaar voorzien.
Daarna betraden de heren zelf het podium om een sketch op te voeren en in een Sinterklaasgedicht enkele hoogtepunten uit die veertig jaar te memoreren. Tussen neus en lippen door namen ze met de relativerende blik van oudgedienden ook nog wat recente ontwikkelingen op de hak. Er viel weer veel te lachen, al was er ook ontroering. Maar eigenlijk bleek vooral dat één avond veel te kort is om samen te vatten wat Kok en van Everdingen (Willem Jan en Lau voor intimi) voor de school hebben betekend. Wij zijn morgen nog wel hier, maar die mannen niet…
Met dank aan Weia Tan voor het maken van de foto’s:
